Als een band uit het Amerikaanse Montana het in zijn hoofd haalt om een volledige plaat op te hangen aan de songs van Canadees Gordon Lightfoot -al decennialang onze absolute favoriet als het om songwriting en storytelling gaat- dan gaat ondergetekende eens heel grondig luisteren. Niet alleen omdat dat best een gewaagde onderneming is, maar ook, en vooral, omdat ik ’s mans oeuvre echt wel geweldig hoog inschat en mij dus afvraag of zo’n eerbetoon iets weet toe te voegen aan het origineel. Conclusie na een tiental draaibeurten; deze tribute getuigt niet alleen van bijzonder veel respect voor de originelen, maar de uitgebreide muzikantenclub blijkt de songs van binnen en van buiten te kennen en weet ze over te plaatsen naar de country- en aanverwante genres, waarin Band of Drifters gewoonlijk opereert.

De stem en de zang van BoD-leider Ian Thomas blijkt de rode draad te zijn door de dertien songs en de drie kwartier muziek, die deze plaat bevat. De stem blijkt in nogal wat nummers die van Gord te benaderen en de manier waarop hij de verhalen debiteert, geeft blijk van veel liefde voor het materiaal en van het soort fandom waarmee ik ook al heel lang rondloop: je hoort twee akkoorden van zijn gitaar of één lettergreep van zijn zang en je weet…: dit is Gordon Lightfoot. Zelf zou ik het niet aandurven, maar BoD slaagt wonderwel in zijn opzet. Je hoort klanken uit de instrumenten van niet minder dan acht verschillende muzikanten en je hoort dus dertien Lightfoot songs, die stuk voor stuk gebracht worden met hart en ziel: deze muzikanten kénnen niet alleen het werk van de grote Canadees, ze houden er ook echt van.

Zeer tot mijn verbazing, ontbreken de echt grote “hits” als mijn absolute lieveling “Sundown” en is er ook geen “If You Could Read My Mind” of “In the Early Morning Rain”, maar nu ik de plaat heel uitgebreid heb beluisterd, vind ik dat niet eens erg: er is namelijk meer dan voldoende ander fraais om van te genieten: van opener “Old Dan’s Records” via het zwierige “Carefree Highway” of de instant classic “Rainy Day People” tot afsluiter “The Watchman’s Gone”…dit is een aaneenrijging van songs die je zelf geschreven had willen hebben.

Ook voor niet-fans, moet dit een waar feestje zijn om te ontdekken wat voor immens belangwekkende liedjesmaker Gordon Lightfoot wel is. Als je hoort hoe BoD omgaan met iets minder bekend werk als “She’s Not the Same”, “If you Need Me” of “Race Among the Ruins”, merk je dat de band echt wel zeer goed zijn huiswerk heeft gemaakt: waar het past, werd de instrumentatie van ruim naar spaarzaam afgeslankt, waar het kon, werd helemaal loos gegaan. Dit is Bod op zijn best: hedendaagse rootsmuziek in country-verpakking, met steelgitaar waar het kan en fiddle waar het nodig is. Van ingehouden tot (bijna)-uitbundig, helemaal zoals Gordon zelf het deed en zoals het goed is. BoD vervalt niet in blinde adoratie -die ik trouwens nog makkelijk zou kunnen begrijpen- maar geeft het werk van Lightfoot een draai, waar elke rechtgeaarde fan makkelijk moet kunnen mee leven en het is dan ook een hoogst beluisterbare en fijne plaat geworden, die ik, hand op het hart, aan iedereen die oor heeft naar fantastisch materiaal dat met respect in een nieuw kleedje is gestoken.

(Dani Heyvaert)